الحلقة 28
فى بيت سمير
نوال قاعدة واخدة صبرى ف حضنها وسمير قاعد معاها
"والله يانوال الموقف كان صعب اوى... الراجل بعد ماشاف صبرى بشوية مات وكأنه روحه كانت فيه"
"الله يرحمه...مشفتش منه حاجة وحشة"
"فعلا الراجل كان طيب غير مراته خالص"
"ورامى يا بابا عمل ايه"
"رامى صعب عليا كان زى العيل الصغير اللى اتصدم... واقف بيعيط من غير ما يتحرك ولا ينطق"
"عارف يا بابا ..رامى من غير مامته طيب بس للاسف هى مش سايباه حتى يفكر لوحده"
"صعب عليكى يا نوال"
"طبعا"
"لسه عايزاه"
"لأ... هو صعب عليا علشان الموقف صعب مش علشان لسه عايزاه"
فى بيت سعاد... نسمة قاعدة معاها فى اوضتها وقافلين عليهم الباب
"ها احكيلى يا نسمة عاملة ايه... انا ندهتلك هنا علشان نتكلم براحتنا من غير ما اسلام يسمعنا"
"احكى ايه يا ماما... مفيش حاجة تتحكى"
"عاملة ايه مع بلال... وعمتك"
"احنا زى ما احنا ... بلال اغلب الوقت بره البيت ولما يكون ف البيت نايم بكون قاعدة مع عمتو... وقدامها احنا حياتنا عادية ولما يتقفل علينا باب اوضتنا بيفرش هو ع الارض وانا بنام ع السرير"
"ولسه بيضايقك كل شوية بالكلام"
"لأ... من ساعة ما قلتلك انه اعتذر وحس انه جرحنى كتير بطل يحملنى المسئولية وبطل يكلمنى تقريبا الا قدام عمتى بس"
"لسه بتحبيه يا نسمة"
"مشفتش منه اللى يخلينى افضل احبه...بالعكس انا مقهورة اوى"
عيطت نسمة وهى بتقول مقهورة.... حضنتها سعاد
"مالك يا حبيبتى... مقهورة من ايه"
"علاقته بليلى زى ما هى بيكلمها وتكلمه بس طبعا مش قدام مامته ولا قدامى صراحة كده بس انا بشوفه يدخل الاوضة ويقفل عليه واسمعه بيتكلم او يخرج البلكونة يتكلم... حاسة باهانة اوى وشكلى مش هستحمل اكتر من كده"
"ده انتوا مكملتوش 3 اسابيع... كنتوا استنوا كام شهر"
"لالالا مش هقدر استحمل ولا هو قادر يطيقنى معاهم ف البيت ... احنا الاتنين بنفكر ف سبب وساعتها هنتطلق على طول"
"وهو باباكى هيوافق ؟"
"احنا اتفقنا نتطلق فجأة علشان ميبقاش فيه فرصة ان بابا او عمتو يحاولوا يخلونا منتطلقش"
"معلش يا نسمة... متزعليش الحمدلله انها جت على قد كده وربنا ستر"
"الحمدلله"
فى بيت ام رامى...
لابسة اسود وقاعدة ومربعة رجليها ع الكنبة ورابطة دماغها بطرحة سودة وحاطها ايدها الاتنين على خدها
رامى لابس هدومه وخارج من اوضته
"صباح الخير ياماما"
"خير... هييجى منين الخير والمصايب نازلة ترف علينا"
"معلش يا ماما... ربنا يرحمه"
"العزا خلص واخواتك روحوا وبقيت انا لوحدى"
"ماانا معاكى ياماما"
"ماانت رايح شغلك اهو"
"ماهو لازم اروح شغلى... قومى انتى كده افطرى ولو عايزة تنزلى تروحى لحد من اخواتى روحى"
"مش عايزة اروح ولا اجى... هات حد وانت جاى يصلح الباب الحديد اللى تحت اللى بايظ بقاله شهرين... هخاف اقعد ف العمارة لوحدى"
"ماانتى كنتى بتبقى لوحدك"
"المخفية مراتك كانت بتبقى معايا مونسانى"
"حاضر هشوف حد واجيبه وانا جاى"
وسمعوا صوت دوشة ع السلم... وصوت دق
قامت ام رامى من مكانها
"ايه الصوت ده...حد ع السلم"
"هشوف"
راح رامى وفتح الباب ومامته وراه
كانت سلوى ومعاها 3 رجالة منهم واحد نجار بيفتح باب الشقة اللى قدام شقة رامى
ام رامى"ايه ده...انتوا بتعملوا ايه هنا"
سلوى"جاية اقعد ف بيتى"
ام رامى"نعم...بيتك مين يا بت انتى "
سلوى"بيتى ف عمارتى ...ايه عندك مانع"
رامى"يا مدام حضرتك اكيد غلطانة"
سلوى"غلطانة ليه يا عين امك... جاهلة ولا عبيطة"
ام رامى"انتى مين اصلا"
سلوى"انا ضرتك يا عنيا... وابنى يبقى اخو ولادك"
بصت ام رامى لرامى.... ورامى مبرق عينه
"بتقول ايه الولية دى.... انتى كذابة"
ورد سعيد اخو سلوى
"يالا يا يابا خد امك وادخلوا شقتكم وملكوش دعوة بينا"
ام رامى"مالناش دعوة بمين يا حرامية يا نصابين"
وكملت وهى بتصرخ
"لازم ابلغ البوليس عنكم... يالااااااااااااااااااااااااااااهوى.. يا نصابيييييييييين... يا حرامية"
وطلع سعيد مطواة وفتحها وسلوى بتشده
سعيد"اخرسى يا ولية بدل ما اشقك نصين"
رامى ومامته رجعوا لورا
واتكلم رامى بخوف
"طيب فهمونا بس... انتم مين وعايزين ايه"
سعيد بمطوته" انت مبتفهمش ياض... ماقلنا دى مرات المرحوم ابوك وجاية تعيش هنا هى وابنها... وانا معاهم طبعا علشان دماغك متوزكش انك تقول ولية واقدر امشيها"
ام رامى"بس البيت هنا بتاعى وصبرى مالوش حاجة فيه"
سلوى وهى بتضحك"لا يا ماما... البيت بتاع صبرى وهو كان عملك توكيل بس ولغاه من 5 سنين وكتبلى تِلت البيت... والتلتين هنورث فيهم انا وابنى "
بصت ام رامى لرامى... وفجأة وقعت من طولها
رامى قاعد مع سعيد و2 محاميين فى مكتب محامى منهم
محامى رامى"اوراقهم كلهم مظبوطة ومنقدرش نخرجهم من الشقة... ولو طلبوا التقسيم يبقى هنعمل اعلام وراثة ويتباع البيت وكل واحد ياخد حقه
محامى سلوى"لا موكلتى مش عايزة تبيع هى هتحتفظ بحقها ف البيت وتاخد الشقة اللى دخلتها والشقة التانية المقفولة وتسيب الشقتين اللى هما فيها بتاعة المرحوم وبتاعة ابنه"
*******************
فى اوضة ام رامى... نايمة ع السرير
ورامى قاعد على كرسى جنب السرير
"المحامى قال انهم مش هيبيعوا"
"انا مش مصدقة.. كل ده يطلع من ابوك... الساهى الساكت يطلع منه كل ده..ده كان بيترعش لما يسمع صوتى"
"خلاص بقى ياماما ...اللى حصل حصل ومفيش ف ايدنا حاجة نعملها"
"يعنى لو مكنش مات كان زمانى نايمة على ودانى... الحمدلله ان ربنا خده ورحمُه منى لو كنت عرفت كل ده وهو عايش"
"ياماما مش كويس عليكى كده..من ساعة ما عرفتى وانتى نايمة ف السرير تعبانة... ضغطك وسكرك علوا مش كويس كده"
"ان شالله هى سلوى بنت حوا وادم تحصل جوزها وارتاح منهم هما الاتنين"
"ياماما انا عايز اشوف شغلى ومش عارف اسيبك كده واخواتى مش هيقدروا يسيبوا بيتهم وعيالهم وييجوا"
"ماتروح شغلك وانا ماسكاك"
"لو كانت نوال هنا كنت اتطمنت عليكى"
"مش هى اللى مشيت هو انا طردتها"
"برضه اللى حصل حصل خلاص...لازم نسلم بالامر الواقع اللى مفيش غيره...جواز بابا الله يرحمه... وان نوال خلاص مبقتش موجودة"
فى اوضة بلال ونسمة...بيفرش ع الارض
"على فكرة يابلال عمتو سألتنى شكلنا مش مبسوطين ليه"
رد عليها وهو بيكمل
"وقلتيلها ايه"
"قلتلها احنا كويسين وغيرت الكلام... احنا هنتطلق امتى علشان تعبت من التمثيل على كل اللى حواليا"
"زى ما تحبى"
"لو من دلوقتى ياريت"
شال بلال الفرش من ع الارض... وحطه ع السرير وهو بيلتفت لها
"طيب يا نسمة... انتى طالق"
نظرات نسمة اتجمدت...جسمها كله اتجمد مكانه
دموعها بس الوحيدة اللى كانت نازلة
هى عارفة انه هيحصل هيحصل... بس متوقعتش وقع الكلمة هيكون عليها كده
بلال واقف بيبص لها ... لسانه عجز عن الكلام
لحظات تقيلة من الصمت...قرب منها بلال
"بتعيطى ليه مش ده اتفاقنا"
مسحت دموعها وقامت من مكانها
"انا هنزل دلوقتى وبكرة اطلع اخد هدومى"
هم بلال انه يتكلم ... مفيش كلام يتقال
"بس قبل ما انزل هقولهم ايه؟؟"
فى بيت نادية... نادية قاعدة بتحضر دروسها
رجع يحيي من بره
"سلامو عليكو"
قامت نادية تستقبله
"وعليكو السلام..حمدالله ع السلامة يا حبيبى"
"الله يسلمك"
ساب شنطته ومفاتيحه
"هدخل اغير هدومى واغسل ايدى لحد ما تحضرى العشا"
"حالا"
********************
نادية ف المطبخ بتحط الاكل ف التلاجة
"نادية معاكى 1000 جنيه لحد بكرة بالليل"
"اه معايا"
"هنا ف البيت ولا لسه هتروحى البنك"
"لا معايا هنا...ثوانى اجيبهوملك"
"مسألتنيش ليه"
"من غير ما اسأل... لو مكنتش محتاجهم مكنتش قلتلى"
دخلت نادية اوضتها ودخل وراها يحيي
فتحت دولابها...طلعت علبة الدهب... بتطلع الفلوس
وقع حاجة ع الارض... وطت بسرعة تشيلها
"استنى يا نادية... ايه ده"
"مفيش ده دوا"
طلعت الفلوس وقفلت العلبة ورجعتها مكانها
بتدى الفلوس ليحيي... سابها يحيي ايديها ممدودة بالفلوس
فتح الدولاب... فتح العلبة... مسك شريط الحبوب..وصرخ فيها
"ايييييييييييييييييييييه ده"
ارتبكت نادية...خافت... بتحاول تدور على كلام...مش لاقية
"هو ده الدوا اللى بتقولى عليه"
"هقولك ..ا...اصل...اصل "
وزعق فيها
"اصل ايه... بتضحكى عليا وانا زى الاهبل مصدقك... بتخدعينى"
"وطى صوتك يا يحيي ..اخدعك ايه"
"اومال ده ايه؟؟؟ لما تقوليلى من شهور انك مبطلة حبوب منع الحمل والاقيكى مخبياها والشريط متاخد منه يبقى اسمه ايه"
وزعقت نادية
"يبقى اسمه انى مش عايزة اخلف"
"ومش عايزة تخلفى منى ليه... مش عايزانى اتجوزتينى ليه... معيشانى ليه ف وهم انك بتحبينى وانتى بتخدعينى"
قربت منه تحضنه
"والله بحبك"
مسك ايدها قبل ماتحضنه وبعدها
"ابعدى عنى ...مش هتضحكى عليا خلاص يا نادية... مكنتش فاكرك كده... ليه عايزة تحرمينى من الاطفال..ليه؟؟"
قعدت على السرير وعيطت
"مش عايز عياط... مش هتأثر بدموعك... فهمينى ليه عملتى كده"
"قلتلك مش عايزة اخلف"
"وانا عايز...يبقى ايه الحل"
"انت شايف ايه الحل"
وطا صوته واتكلم بألم
"يا نخلف ونعيش حياتنا عادى... يا كل واحد يشوف حياته لوحده زى ماهو عايز"
"يعنى انا مش فارقة معاك والاطفال اهم"
"لو كنتى عندك اى مشكلة صحية حتى لو مكنتيش بتخلفى خالص كنت هقول ده قضاء ربنا وارضى بيه.. انما انتى تمنعى بمزاجك ومن اول يوم وكمان تخدعينى يبقى خلاص يانادية "
"وانا مقبلش انك تحط حياتى معاك قصاد شرط... انا مش بتهدد"
وزعق تانى
"انا مبهددكيش..افهمى .... انا بخيرك"
"والمفروض انى اختار انى اكمل معاك واخلف غصب عنى او ايه؟؟تطلقنى مثلا"
"مش مثلا.. ده الخيار التانى فعلا"
وبكل قوة وثبات... مسحت نادية دموعها
"وانا محدش يجبرنى على حاجة... عايز تطلقنى طلقنى"
"ده اختيارك"
قامت وهى بتلبس
"معنديش اختيار غيره... لا بتهدد ولا حد يجبرنى على حاجة وانا حرة اختار اللى انا عايزاه"
يحيي قعد... يبص عليها وهى بتلم هدومها
مش متخيل انها تختار الطلاق على انها يكون لها ولاد منه
فضل مكانه ... لحد ما سمع صوت الباب بيترزع
